g                  D7
1. On szedł w spiekocie dnia i szarym pyle dróg,
                        g
A idąc uczył kochać i przebaczać.
           g                      D7
On z celnikami jadł, On nie znał, kto to wróg,
                                g
Pochylał się nad tymi, którzy płaczą.

           g
Ref.: Mój Mistrzu, przede mną droga,
         c           D
Którą przebyć muszę tak, jak Ty.
    D7
Mój Mistrzu, wokoło ludzie,
Których kochać trzeba, tak jak Ty.
Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar
  c               D
Wziąć w ramiona, tak jak Ty.
    D7
Mój Mistrzu, poniosę wszystko,
                      g
Jeśli będziesz ze mną zawsze Ty.

2. On przyjął wdowi grosz i Magdaleny łzy,
Bo wiedział, co to kochać i przebaczać.
I późną nocą On do Nikodema rzekł:
Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać.

3. Idziemy w skwarze dnia i w szarym pyle dróg,
A On nas uczy kochać i przebaczać.
I z celnikami siąść, zapomnieć, kto to wróg,
Pochylać się nad tymi, którzy płaczą.