1. Przed oczy Twoje, Panie, winy nasze składamy,
A karanie, które za nie odbierzemy,
Przyrównywamy.

2. Jeżeli uważamy złości, któreśmy popełnili,
Mniej daleko cierpimy,
Niżeliśmy zasłużyli.

3. Cięższe jest to, czego się znamy być winnymi,
A lżejsze to,
Co ponosimy.
Karę za grzechy dobrze czujemy,
A przecie grzeszyć
Poprzestać nie chcemy.

4. Pośród plag Twoich niedołężność nasza wielce truchleje,
Wszakże w nieprawościach
Żadna się odmiana nie dzieje.

5. Umysł w utrapieniem srodze ściśniony,
A upór w złem
Trwa nic nie poruszony!

6. Życie w uciskach prawie ustaje,
Złych jednak nałogów swoich
Nie poprzestaje.

7. Jeżeli nawrócenia łaskawie czekasz, my się nie poprawujemy;
Jeżeli sprawiedliwie karzesz
Wytrwać nie możemy.

8. Wyznajemy z płaczem w karaniu, czegośmy się dopuszczali,
A po nawiedzeniu zapominamy,
Czegośmy dopiero płakali.

9. Gdy miecz Twój na nas podniesiony trzymasz, wieleć obiecujemy,
A skoro go spuścisz,
Obietnic wykonać nie chcemy.

10. Kiedy nas karzesz, prosimy, abyś się zmiłował!
A gdy przestaniesz, pobudzamy Cię znowu,
Abyś nam nie folgował.

11. Oto nas masz, korzących się Tobie, Wszechmogący Boże!
Wiemy, i jeżeli miłosierdzie nie odpuści,
Sprawiedliwość słusznie nas zgubić może.

12. Racz nam tedy dać, o co żebrzemy, lubośmy nie zasłużyli,
Któryś nas z niczego stworzył,
Abyśmy Cię prosili.